Europejski Bank Centralny EBC

Ekonomista
-
2
Europejski Bank Centralny EBC

Europejski Bank Centralny to bank centralny wspólnej waluty Unii Europejskiej tj. euro (EUR). EBC odpowiedzialny jest za emisję wspólnej waluty oraz ochronę jej siły nabywczej, czyli za utrzymanie stabilnego poziomu cen.

Europejski Bank Centralny przejął większość zadań banków centralnych państw należących do strefy euro, czyli Austrii, Belgii, Finlandii, Francji, Grecji, Hiszpanii, Holandii, Irlandii, Luksemburga, Niemiec, Portugalii, Włoch, Słowenii, Cypru, Malty, Słowacji, Estonii, Łotwy oraz Litwy, a także posiadających w swoim kraju euro na mocy podpisanych umów Monako, San Marino i Watykanu.

Historia EBC

Europejski Bank Centralny powstał 1 czerwca 1998 roku, w momencie wejścia w życie nominacji na członków Zarządu EBC. 1 stycznia 1999 roku w 11 krajach Unii Europejskiej, które dołączyły do Unii Gospodarczej i Walutowej wprowadzono euro w formie bezgotówkowej, a ponadto powstał Eurosystem, na który składały się Europejski Bank Centralny oraz 11 banków centralnych krajów, które dołączyły do tej wspólnoty.

Fizyczna waluta euro nadzorowana przez Europejski Bank Centralny była wprowadzana stopniowo w pierwszych miesiącach 2002 roku. Wtedy też strefa euro była już rozszerzona o kolejny kraj – Grecję.

Logo EBC i jego nazwy w traktatowych językach Unii Europejskiej
źródło: www.ecb.europa.eu

Prekursorem Europejskiego Banku Centralnego był Europejski Instytut Walutowy (European Monetary Institute, czyli EMI). Instytucja ta funkcjonowała od 1 stycznia 1994 roku (została powołana w wyniku podpisania traktatu o Unii Europejskiej w Maastricht) do 1 stycznia 1999 roku, kiedy działalność rozpoczął Eurosystem, czyli European Central Bank wraz z bankami centralnymi krajów członkowskich.

Banki centralne państw członkowskich były członkami EMI. Rada Europejskiego Instytutu Walutowego była niezależna, nie mogły na nią wpływać żadne organy Wspólnoty ani rządy i instytucje państw członkowskich.

W skład Rady wchodził prezes Europejskiego Instytutu Walutowego oraz prezesi krajowych banków centralnych, z których jeden był wiceprezesem EMI. Europejski Instytut Walutowy, zgodnie z artykułem 117 Traktatu o Wspólnocie Europejskiej miał umacniać współpracę pomiędzy narodowymi bankami centralnymi, koordynować politykę pieniężną banków centralnych państw członkowskich.

Wszystko, aby zapewnić stabilność cen, kontrolować funkcjonowanie Europejskiego Systemu Walutowego, udzielać konsultacji w zakresie zagadnień podlegających kompetencjom banków centralnych państw członkowskich i zagadnień wpływających na stabilność rynków finansowych i instytucji z nimi związanych, przejmował zadania Europejskiego Funduszu Współpracy Walutowej, który ulegał wówczas rozwiązaniu.

EkonomistaEkonomista radzi:

Działania Europejskiego Banku Centralnego przekładają się bezpośrednio na kurs i kierunek zmian wspólnej waluty – euro. Bądź na bieżąco z sytuacją makroekonomiczną i sprawdź, jak decyzje EBC wpływają na kurs EURUSD i EURPLN. Otwórz bezpłatne demo i śledź bieżące kursy.

Władze ECB (European Central Bank)

Władza Europejskiego Banku Centralnego składa się z trzech organów: Rady Prezesów, Zarządu EBC oraz Rady Ogólnej.

Rada Prezesów ECB

Rada Prezesów to naczelny organ decyzyjny Europejskiego Banku Centralnego. W skład Rady Prezesów wchodzi 25 osób, spośród których sześciu to członkowie Zarządu Europejskiego Banku Centralnego, a pozostałych 19 to prezesi banków centralnych krajów strefy euro (czyli centralnych banków państw Eurosystemu).

Spotkania Rady Prezesów organizowane co najmniej 10 razy w roku. Do obowiązków Rady Prezesów należy przede wszystkim uchwalanie wytycznych i podejmowanie decyzji niezbędnych do wykonywania zadań powierzonych Eurosystemowi.

W rękach Rady Prezesów leży też tworzenie polityki pieniężnej strefy euro oraz podejmowanie decyzji we wszystkich sprawach dotyczących polityki pieniężnej, stóp procentowych i w sprawach wielkości rezerw w Eurosystemie – Rada Prezesów ma więc kompetencje odpowiadające Radzie Polityki Pieniężnej w przełożeniu na strefę euro.

Zarząd Europejskiego Banku Centralnego

Drugi organ to Zarząd Europejskiego Banku Centralnego składa się sześciu członków, którymi są prezes, wiceprezes oraz czterech członków mianowanych przez rządy państw Eurosystemu po konsultacjach z Parlamentem Europejskim i Radą Prezesów.

Członkowie Zarządu są wybierani na 8-letnią kadencję. Zarząd Europejskiego Banku Centralnego jest organem wykonawczym, zajmuje się administrowaniem i organizacją pracy EBC. Zarząd EBC realizuje politykę pieniężną strefy euro, narzuconą przez Radę Prezesów – jest to więc odpowiednik Rady Prezesów NBP.

Rada Ogólna EBC

Siedziba EBCOstatnim organem Europejskiego Banku Centralnego jest Rada Ogólna, na którą składa się prezes i wiceprezes EBC oraz 28 prezesów banków centralnych państw członkowskich Unii Europejskiej – wszystkich krajów strefy euro i krajów UE spoza jej obszaru.

Do kompetencji Rady Ogólnej należy doradzanie Europejskiemu Bankowi Centralnemu, zbieranie statystyk, sporządzanie raportów rocznych Europejskiego Banku Centralnego oraz zarządzanie warunkami zatrudnienia personelu EBC.

EBC zajmuje się także przygotowywaniem danych koniecznych do ustalenia kursów walut państw członkowskich objętych derogacją wobec euro. Rada Ogólna odpowiada również za tworzenie przepisów koniecznych do normalizacji procedur sprawozdawczych i rachunkowych stosowanych przez banki centralne państw Unii Europejskiej.

Zgodnie ze Statutem Rada Ogólna zostanie rozwiązana w momencie przystąpienia do strefy euro wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej.

Zadania Europejskiego Banku Centralnego

Europejski Bank Centralny jako bank centralny całej Eurolandu odpowiada w strefie euro za to, za co inne banki odpowiadają na terenie pojedynczych krajów – przykładowo za to, za co Narodowy Bank Polski odpowiada na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Najważniejsze zadania EBC to nadzorowanie systemów bankowych w krajach strefy euro, emisja euro i utrzymanie stabilności cen w strefie euro, zbieranie danych statystycznych i prowadzenie na ich podstawie polityki pieniężnej, organizacja systemów płatniczych – przede wszystkim systemu TARGET (skrót od Trans-European Automated Real-Time Gross Settlement Express Transfer, czyli Transatlantycki zautomatyzowany błyskawiczny system rozrachunku brutto w czasie rzeczywistym), który rozpoczął funkcjonowanie w 1999 roku wraz z utworzeniem Unii Gospodarczej i Walutowej przez 11 krajów Unii Europejskiej i przyjęcia przez nich waluty euro.

Ponadto do zadań Europejskiego Banku Centralnego należy zapobieganie fałszerstwom banknotów, współpraca w zakresie regulacji rynków finansowych, prowadzenie operacji otwartego rynku, utrzymywanie rezerwy obowiązkowej banków komercyjnych strefy euro i inne.

OPEC – Organizacja Krajów Eksportujących Ropę Naftową

Ekonomista
-
0
OPEC – Organizacja Krajów Eksportujących Ropę Naftową

OPEC (skrót od angielskiego Organization of the Petroleum Exporting Countries) to Organizacja Krajów Eksportujących Ropę Naftową, która zrzesza dużą część światowych producentów czarnego złota. Do organizacji należą kraje wytwarzające około 40% ropy produkowanej na całym świecie i kontrolujące około 75% wszystkich złóż ropy naftowej na świecie. Organizacja OPEC została powołana do życia podczas trwającej w dniach 10 – 14 września 1960 roku konferencji w Bagdadzie. Obecnie jej siedzibą jest Wiedeń (do roku 1965 była ta Genewa). Powodem utworzenia OPEC była cheć obrony złóż i produkcji ropy krajów – członków przed wpływami światowych koncernów.

W latach 50. ubiegłego stulecia ceny ropy były sterowane przez koncerny naftowe, a decydujący wpływ na światowy rynek miał kartel siedmiu największych spółek naftowych kontrolujących zdecydowaną większość światowego wydobycia – tak zwane „Siedem Sióstr”. W skład grupy wchodziły Exxon, Mobil, Gulf Oil, Texaco, Standard Oil (wtedy już w formie niezależnych, podzielonych przedsiębiorstw), Royal Dutch Shell oraz British Petroleum. Spółki te kontrolowały złoża, rafinerie i dystrybucję – cały łańcuch dostaw – od ropy na dnie Zatoki Meksykańskiej po dystrybutor na stacji paliw. Taki stan rzeczy oraz skala działalności pokrywająca większość świata, pozwalała na kontrolę praktycznie całego rynku. Monopol zachodnich gigantów prowadził do bogacenia się zachodnich korporacji kosztem biednych krajów, zwanych potocznie krajami trzeciego świata – udziały w zyskach państw, które posiadały złoża ropy były niewielkie.

Celem Organizacji Krajów Eksportujących Ropę Naftową była ochrona interesów i ujednolicenie strategii handlowych państw należących do organizacji oraz prowadzenie do zapewnienia podaży ropy równoważącej światowy popyt na ten surowiec, co miało zapobiec większym wahaniom cen czarnego złota. Podstawowym sposobem na kontrolowanie ceny ropy naftowej przez państwa członkowskie są normy wydobycia, które dostosowują poziom produkcji do rynkowego zapotrzebowania, co uniemożliwia doprowadzenie do nadpodaży surowca na rynku. Sytuacja jednak zmieniła się całkiem niedawno, już w drugiej dekadzie XXI wieku – o tym jednak w ostatniej części artykułu.

Członkowie Organizacji Krajów Eksportujących Ropę Naftową

Organization of the Petroleum Exporting Countries (www.opec.org), utworzona w Bagdadzie we wrześniu 1960 roku ma pięciu założycieli: Arabię Saudyjską, Irak, Iran, Kuwejt i Wenezuelę. W roku 1961 do organizacji dołączył Katar, a rok później Indonezja i Libia (Indonezja wyszła z organizacji w roku 2008 i powróciła do niej 1 stycznia 2016 roku). W 1967 roku dołączyło Abu Dhabi, które w 1971 roku wraz z pięcioma innymi emiratami utworzyło federację funkcjonującą jako Zjednoczone Emiraty Arabskie (od tego czasu do OPEC należy cała federacja, do której później dołączył siódmy emirat). W 1969 roku w OPEC znalazła się Algieria, w 1971 dołączyła Nigeria, w 1973 OPEC rozszerzył się o Ekwador (Ekwador wystąpił z OPEC w 1992 roku i powrócił w 2007). W 1975 do OPEC wszedł Gabon (jednak pozostał w organizacji tylko do 1996), a ostatnim członkiem została Angola w 2007 roku.

OPEC

Na rok 2015 do Organizacji Krajów Eksportujących Ropę Naftową należało 13 państw: Arabia Saudyjska, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Iran, Irak, Kuwejt, Wenezuela, Nigeria, Katar, Angola, Algieria, Indo Ekwador oraz Libia. Na liście największych producentów ropy naftowej na świecie w 2014 roku, według danych Departamentu Energii Stanów Zjednoczonych, Arabia Saudyjska znajdowała się na drugim miejscu (produkcja 11,624 miliona baryłek dziennie), Zjednoczone Emiraty Arabskie na miejscu szóstym (produkcja 3,474 miliona baryłek dziennie), Iran na miejscu siódmym (produkcja 3,377 miliona baryłek dziennie), Irak na miejscu ósmym (produkcja 3,364 miliona baryłek dziennie), Kuwejt na miejscu jedenastym (produkcja 2,767 miliona baryłek dziennie), Wenezuela na miejscu dwunastym (produkcja 2,685 miliona baryłek dziennie), Nigeria na miejscu trzynastym (produkcja 2,428 miliona baryłek dziennie), Katar na miejscu czternastym (produkcja 2,055 miliona baryłek dziennie), Angola na miejscu szesnastym (produkcja 1,756 miliona baryłek dziennie), Algieria na miejscu siedemnastym (produkcja 1,721 miliona baryłek dziennie), Indonezja na miejscu dwudziestym drugim (produkcja 917 tysięcy baryłek dziennie), Ekwador na miejscu dwudziestym ósmym (produkcja 556 tysięcy baryłek dziennie) oraz Libia na miejscu trzydziestym (produkcja 516 tysięcy baryłek dziennie).

EkonomistaEkonomista radzi:

Działania OPEC najlepiej śledzić na bieżąco w kursie ropy naftowej WTI i Brent. Zarejestruj rachunek demo, aby być na bieżąco z sytuacją na rynku ropy. Środki nie są prawdziwe, więc niczym nie ryzykujesz.

Działalność OPEC

Początek funkcjonowania Organizacji Krajów Eksportujących Ropę Naftową nie był zbyt udany. Spadki ropy trwały aż do 1971 roku. W szczycie w 1958 roku baryłka ropy kosztowała 10,88 dolara, a w 1970 roku zaledwie 7,36 dolara (w dzisiejszych czasach takie ceny to abstrakcja). Wzrost cen udało się osiągnąć dopiero w latach 70. W 1973 roku, dokładnie w październiku przyszedł kryzys naftowy związany z atakiem Syrii i Egiptu na Izrael. Świat zachodni opowiedział się wówczas po izraelskiej stronie, a w odwecie kraje arabskie zrzeszone w OPEC zerwały stosunki handlowe z Europą Zachodnią i ograniczyły wydobycie. Cena od minimum 8,69 USD za baryłkę podskoczyła do 27,20 USD.

Kolejny rajd ceny miał miejsce w 1979 roku, związany z kolejnym kryzysem naftowym. Zapalnikiem było wkroczenie wojsk radzieckich do Afganistanu oraz rewolucja islamska w Iranie. W 1980 roku baryłka czarnego złota kosztowała już 70 dolarów. Cena jednak szybko zaczęła spadać, a dodatkowo zaczęto importować ropę z Alaski i z Morza Północnego. Nadpodaż surowca i spadek popytu na arabską ropę doprowadził do ograniczenia produkcji w krajach OPEC i istotnego spadku zysków tych państw. W latach 80. cena ropy naftowej zakończyła jednak spadki i jej wartość rosła od początku lat 90. praktycznie nieprzerwanie aż do 2008 roku, kiedy osiągnęła poziom niemal 150 dolarów. Kryzys finansowy po upadku Lehman Brothers doprowadził do poważnego spowolnienia gospodarczego, co przełożyło się na spadek popytu i szybki spadek ceny baryłki (w nieco ponad pół roku) do około 32 dolarów. Ponad dwa lata zajął ropie powrót powyżej 100 dolarów, jednak później OPEC nie zdołała już ustabilizować cen surowca, które aż do połowy 2014 roku oscylowały w przedziale 75 – 115 dolarów.

W lipcu 2014 roku nastąpiło kolejne załamanie, które trwało aż do 2016 roku, kiedy cena spadła poniżej 30 dolarów za baryłkę i praktycznie pozostawała poniżej 50 USD (stan październik 2016), czyli 1/3 wartości z 2008 roku. Jest to łączone z wojną cenową na globalnym rynku. Według niektórych teorii OPEC, prowokując nadpodaż ropy, stara się wyniszczyć przemysł naftowy w Stanach Zjednoczonych i Rosji, a według innych i Stany Zjednoczone i OPEC na zlecenie USA, starają się w ten sposób załamać gospodarkę Rosji. Motywy takiej sytuacji nie są więc do końca znane, jednak wojna cenowa prowadzona przez OPEC (z przymusu lub nie) w latach 2015 – 2016 jest niepodważalna.

Skutki działalności OPEC

OPEC

Stałe podnoszenie cen surowca (szczególnie przed dwie dekady na przełomie XX i XXI wieku) pokazało, jak ogromną władzę i jak potężne wpływy na globalnym rynku posiada Organizacja Krajów Eksportujących Ropę Naftową. Uzależnienie świata od ropy produkowanej przez członków OPEC zapewniło krajom tym ogromne wpływy. Kartel producentów ropy uświadomił importerom ropy konieczność rozwoju własnej produkcji oraz dywersyfikacji dostaw, co pomogło na częściowe uniezależnienie się od ropy z Ameryki Południowej, północnej Afryki i bliskiego wschodu. Na wielką skalę rozpoczęto wydobycie i produkcję ropy na Alasce, w Teksasie, w Zatoce Meksykańskiej, na Morzu Północnym oraz w Rosji. Oprócz tego prowadzone są na szeroką skalę badania i projekty, mające umożliwić uniezależnienie się nie tylko od importu ropy, ale od ropy naftowej w ogóle – mowa tutaj o technologiach związanych z odnawialnymi źródłami energii, energią jądrową, czy silnikami elektrycznymi i wodorowymi, co ma również na celu ograniczenie szkód środowiskowych, za jakie odpowiedzialna jest produkcja i spalanie ropy naftowej.

Warto zauważyć, że mimo ogromnych wpływów generowanych w wyniku eksportu ropy naftowej w krajach OPEC, zyski w części przypadków nie przełożyły się na bogactwo państwa, a w żadnym przypadku nie przełożyło się na bogactwo obywateli. Jest to dość powszechne zjawisko – władze krajów bogatych w złoża naturalne częstą sądzą, że są zwolnione z tworzenia długoterminowych planów rozwoju gospodarki (a mówiąc wprost – z myślenia), a co więcej maja często problem z utrzymaniem stabilności politycznej kraju. Angola, Algieria, Nigeria, Ekwador czy Indonezja pozostają państwami wyraźnie biedniejszymi od choćby Polski. W Arabii Saudyjskiej, Katarze, Kuwejcie i Zjednoczonych Emiratach Arabskich beneficjentami bogactw naturalnych jest bardzo wąska grupa obywateli bliskich władzy. Iran przez lata był na marginesie społeczności międzynarodowej w związku z ambicjami atomowymi, Libia jest w głębokim kryzysie geopolitycznym będącym pokłosiem powstania przeciwko dyktaturze i wojny domowej, Wenezuela nie wykorzystała ogromnych wpływów z czasu hossy na rynku towarowym i w związku z niskimi cenami w 2016 roku stanęła, po raz kolejny, na skraju bankructwa, a w Iraku trwa kolejna wojna. Podobny problem można zauważyć w Rosji, Azerbejdżanie czy Brazylii. Są jednak kraje, które swoje bogactwa naturalne potrafią wykorzystać – przykładem świecą Norwegia, Kanada czy Australia.

Hong Kong Stock Exchange

Ekonomista
-
0
Hong Kong Stock Exchange

Hong Kong Stock Exchange, a właściwie The Stock Exchange of Hong Kong Limited (SEHK) to hongkońska giełda papierów wartościowych utworzona w 1891 roku. Właścicielem giełdy jest spółka Hong Kong Exchanges and Clearing, posiadająca także Hong Kong Futures Exchange Limited. Spółka matka giełdy notowana jest na jej parkiecie. SEHK jest jedną z trzech giełd funkcjonujących w Chinach, obok Shanghai Stock Exchange oraz Shenzhen Stock Exchange.

Hongkońska giełda jest drugą największą w Chinach (po giełdzie szanghajskiej) oraz trzecią największą w regionie Azja – Pacyfik (za giełdą tokijską i szanghajską). Wszystkie transakcje na giełdzie rozliczane są w miejscowych dolarach hongkońskich. Siedziba SEHK znajduje się przy Exchange Square.

Podobnie jak giełda szanghajska, giełda w Hong Kongu jest podmiotem dość wyjątkowym, ponieważ funkcjonuje, bądź co bądź, w państwie komunistycznym, w którym z definicji trudno o kapitalizm. Jak jednak wiadomo, Chiny nie wpisują się w klasyczną definicję systemów gospodarczo – politycznych, dlatego też możliwe jest funkcjonowanie aż trzech giełd papierów wartościowych w Państwie Środka.

Historia Hong Kong Stock Exchange

Historia rynku papierów wartościowych w Hong Kongu sięga aż 1866 roku, jednak giełda została formalnie założona 25 lat później – w roku 1891 – w momencie ustanowienia hongkońskiego stowarzyszenia maklerów (Association of Stockbrokers in Hong Kong). Nazwę Hong Kong Stock Exchange miejscowej giełdzie nadano w roku 1914.

W 1972 roku w Hong Kongu funkcjonowały już cztery osobne podmioty giełdowe. Przez długi czas pojawiały się głosy, aby utworzyć z nich jeden większy i o wiele silniejszy podmiot i tak też się stało. W 1980 roku utworzono nową spółkę giełdową, która otrzymała nazwę Stock Exchange of Hong Kong Limited. Handel na nowej giełdzie rozpoczął się 2 kwietnia 1986 roku.

Krach z 1987 roku ujawnił wiele błędów w funkcjonowaniu hongkońskiego rynku giełdowego, co zmusiło decydentów do zreformowania całego rynku akcyjnego w Hong Kongu. Doprowadziło to do zrewolucjonizowania regulacji giełdowych oraz infrastruktury transakcyjnej. Aby zapanować nad rozrastającym się rynkiem, w 1989 roku powołano hongkońskiego regulatora giełdowego – Securities and Futures Commission (SFC), który przejął pełnię władzy nad rynkiem akcyjnym w Hong Kongu.

Kamieniem milowym w rozwoju Hong Kong Stock Exchange było wprowadzenie Central Clearing and Settlement System (CCASS) będącego domem clearingowym oraz systemem rozliczeniowym oraz Automatic Order Matching and Execution System (AMS), czyli automatycznego systemu transakcyjnego – obu w listopadzie 1993 roku.

EkonomistaEkonomista radzi:

Czy wiesz, że handel indeksem hongkońskim Hang Seng, skupiającym 50 spółek o najwyższej kapitalizacji możesz sprawdzić na rachunku demo? Dzięki temu, poznasz specyfikę Hang Seng nie ryzykując utraty własnych środków. Bezpłatne demo otworzysz tutaj.

Indeksy i spółki notowane na Hong Kong Stock Exchange

Najważniejszym indeksem giełdowym Hong Kong Stock Exchange jest Hang Seng Index (HSI 50). Jest to indeks skupiający 50 spółek o najwyższej kapitalizacji i płynności spośród wszystkich spółek notowanych SEHK. Indeks tworzony jest przez przedsiębiorstwo Hang Seng Indexes Company Limited, którego spółką matką jest Hang Seng Bank.

Pierwsza publikacja indeksu miała miejsce 24 listopada 1969 roku. Najbardziej znane spółki znajdujące się w indeksie to HSBC Holdings plc, Hang Seng Bank Limited, Hong Kong Exchanges & Clearing Limited – spółka matka SEHK, China Petroleum & Chemical Corp., PetroChina Co. Ltd., China Construction Bank Corporation, Lenovo Group Limited oraz Bank of Communications Co. Ltd. i Bank of China Limited.

Ciekawostki związane z SEHK

Giełdy w Chinach, w porównaniu do giełd zachodnich działają w ciągu dnia dość krótko. Choć notowania w Hong Kongu trwają dłużej niż w Szanghaju to i tak czasu na zawieranie transakcji jest niewiele. Handel akcjami trwa od godziny 9:30 do 16:00 czasu miejscowego.

W trakcie notowań ma miejsce dodatkowo jednogodzinna przerwa na lunch, w godzinach od 12:00 do 13:00 (w Szanghaju przerwa jest jeszcze dłuższa – trwa półtorej godziny i zaczyna się pół godziny wcześniej, a handel kończy się godzinę wcześniej). Oznacza to, że sesja w Hong Kongu trwa praktycznie zaledwie 5,5 godziny (w Szanghaju 4 godziny).

Oczywiście handel instrumentami pochodnymi, tak jak ma to miejsce na większości giełd świata, trwa w Hong Kongu nieco dłużej. Bardzo interesującym faktem jest to, że spośród dwudziestu największych giełd świata, tylko na czterech przewidziana jest przerwa na lunch – są to wszystkie trzy giełdy w Chinach oraz Tokyo Stock Exchange.

W Polsce czas handlu na hongkońskim parkiecie przypada od godziny 2:30 w nocy do 9:00 rano (z przerwą od 5:00 do 6:00) w czasie zimowym oraz od 3:30 w nocy do 10:00 rano w czasie letnim (z przerwą od 6:00 do 7:00).

W związku z ustrojem politycznym Chińskiej Republiki Ludowej, na chińskich giełdach panują pewne ograniczenia, które w dzisiejszym świecie są czymś nie lada wyjątkowym. Przede wszystkim trzeba powiedzieć, że wszystkie akcje notowane na chińskich giełdach podzielone są na trzy klasy – akcje klasy A, akcje klasy B oraz akcje klasy H.

Akcje klasy A to akcje spółek notowanych na giełdach w Szanghaju i Shenzhen, których cena wyrażona jest w chińskich juanach. Jest to największa grupa chińskich akcji. Papiery te mogą kupować jedynie chińscy inwestorzy – zachodnie instytucje oraz osoby prywatne nie mają do nich dostępu.

Akcje klasy B to akcje spółek notowane na giełdach w Szanghaju i Shenzhen, których cena wyrażona jest w dolarach amerykańskich. Są one dostępne dla zagranicznych inwestorów, jednak nie dość, że liczba spółek notowanych w grupie B jest zdecydowanie mniejsza to jeszcze dodatkowo wyznaczone są limity na zakup akcji.

Z kolei akcje klasy H to akcje notowane właśnie na Hong Kong Stock Exchange. Ich cena wyrażona jest w dolarach hongkońskich, a handel tymi akcjami jest nieograniczony, dlatego też są to najpopularniejsze chińskie akcje wśród zagranicznych inwestorów.

EMIR – Rozporządzenie Unii Europejskiej

Ekonomista
-
0
EMIR – Rozporządzenie Unii Europejskiej

Rozporządzenie EMIR, czyli European Market Infrastructure Regulation to rozporządzenie Unii Europejskiej dotyczące rynku instrumentów pochodnych. Rozporządzenie to, wraz ze standardowymi rozporządzeniami delegowanymi, aktami wykonawczymi itp. nakłada na przedsiębiorców, inwestorów obowiązki związane z zawieraniem transakcji na instrumentach pochodnych ze szczególnym uwzględnieniem rynku OTC, czyli Over the Counter.

Rozporządzenie EMIR weszło w życie stosunkowo niedawno, bo 16 stycznia 2012 roku i było odpowiedzią na kryzys finansowy, który rozpętał się w 2008 roku. Pomysł stworzenia takich regulacji pojawił się w 2009 roku i został podniesiony podczas szczytu G20, czyli grupy 20 największych gospodarek świata, który odbywał się wówczas w Pittsburghu. Następnie temat tan został podjęty podczas szczytu G20 w Toronto. Mimo, że formalnie akt wszedł w życie 16 styczni 2012 roku, to z technicznego punktu widzenia wszystko zaczęło działać dopiero 15 marca 2013 roku bądź później, kiedy to weszły w życie rozporządzenia delegowane i rozporządzenia wykonawcze. Z racji, że European Market Infrastructure Regulation jest rozporządzeniem unijnym, zostało ono automatycznie zaimplementowane we wszystkich krajach członkowskich Unii Europejskiej, a więc także w Polsce i nie wymagał ono jakiejkolwiek działalności krajowych władz (mowa tu o ustawach, rozporządzeniach itp.).

Najważniejszą informacją jest to, że obowiązki wynikające z rozporządzenia EMIR dotycząc wszystkich przedsiębiorstw mających siedzibę w dowolnym kraju członkowskim Unii Europejskiej. Przedsiębiorstwa te są jednak podzielone na dwie kategorie: kontrahentów finansowych (FC), czyli wszelkie przedsiębiorstwa inwestycyjne, które zgodnie z innymi dyrektywami Unii Europejskiej są instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń, zakładami reasekuracji, instytucjami pracowniczych programów emerytalnych, a także alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi oraz na kontrahentów niefinansowych (NFC), czyli wszystkie przedsiębiorstwa niemieszczące się w ramach przedsiębiorstw finansowych.

Obowiązki wynikające z EMIR

Podstawowe obowiązki wynikające z EMIR to obowiązek rozliczania niektórych kontraktów pochodnych z rynku Over the Counter przez kontrahenta centralnego, obowiązek ewidencjonowania i zgłaszania do repozytoriów transakcji pochodnych zawieranych na rynku OTC, a także obowiązek utworzenia i wdrażania procedur ograniczania ryzyka kredytowego transakcji pochodnych z rynku OTC, które nie są rozliczane przez kontrahenta centralnego. W lipcu 2016 roku w Unii Europejskiej funkcjonowało sześć repozytoriów transakcji: STCC Derivatives Repository Ltd., UnaVista Ltd., ICE Trade Vault Europe Ltd. oraz CME Trade Repository Ltd. – wszystkie cztery z Wielkiej Brytanii, Regis – TR S.A. z Luksemburga oraz polski Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A.

Numer LEI, czyli Legal Entity Identifier

Aby móc przekazywać do repozytoriów transakcji wymagane raporty, konieczne jest uzyskanie numeru LEI, czyli Legal Entity Identifier, który identyfikuje podmioty będące stronami transakcji zawieranych na rynku finansowym. Numery LEI nadawane są wszystkim przedsiębiorcom, którzy wystąpią o taki numer przez Lokalne Jednostki Operacyjne (Local Operating Unit, w skrócie LOU). Umożliwiają one ocenę ryzyka kredytowego instytucji posiadających taki numer. Jednostki, które posiadają akredytację Global Legal Entity Identifier Foundation i mogą nadawać numery LEI to: APIT Systems Limited, Bronnoysund Register Center, Bundesanziger Verlag GmbH, Central Dispository & Settlement Co Ltd, Central Securities Clearing Corporation of Slovenia, Central Securities Clearing System plc of Nigeria, Central Securities Depository of the Slovak Republic, Central Securities Depository of the Czech Republic, China Financial Standarization Technical Committee, Legal Entity Identifier India Ltd., Finnish Patent and Registration Office, GMEI Utility, Institut national de la statistique et des etudes economiques, Irish Stock Exchange, Japan Exchange Group / Tokyo Stock Exchange, Korea Securities Depository, London Stock Exchange, LuxCSD S.A. Russian National Settlement Depository, Netherlands Chamber of Commerce, Central Bank of Argentina, Registro Mercentail del Raino de Espana, Saudi Arabia Credit Bureau, Strate (Pty) Ltd., Takasbank – Istanbul Takas ve Saklama Bankasi A.S., Unione Italiana per le Camere di Commercio Industia Artigianato e Agricoltura, WM Datenservice, Zagreb Stock Exchange oraz Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A.

Uzyskanie kodu LEI w Polsce kosztuje 480 zł netto, a następnie 240 zł netto rocznie. Rejestracja odbywa się wyłącznie w formie elektronicznej, poprzez stronę internetową https://lei.kdpw.pl. Rozpatrzenie wniosku trwa maksymalnie 10 dni, następnie otrzymuje się maila z danymi dotyczącymi opłaty, a numer nadawany jest bezzwłocznie po uiszczeniu opłaty.

European Market Infrastructure Regulation

Kontrahenci, którzy zawierają transakcje pochodne mają obowiązek utworzenia procedur okresowego uzgadniania struktury posiadanych transakcji pochodnych, a obowiązek ten musi zostać spełniony przed zawarciem transakcji na rynku OTC. Kontrahenci mają określony w regulacji EMIR czas, w którym muszą potwierdzić zawarcie transakcji na instrumentach pochodnych. W przypadku FC i NFC+ jest to termin do końca pierwszego dnia roboczego pod dniu zawarcia transakcji, a w przypadku kontrahentów NFC- termin ten jest o jeden dzień roboczy dłuższy. Co więcej, istnieje obowiązek posiadania procedur dotyczących kompresji portfela. Co to oznacza? Kontrahenci, którzy posiadają więcej niż 500 otwartych i nierozliczonych transakcji pochodnych muszą posiadać procedury dotyczące kompresji portfela, której celem ma być zmniejszenie ryzyka kredytowego podmiotu. Wszyscy kontrahenci mają obowiązek przedstawiania organowi nadzoru racjonalnego wyjaśnienia, dlaczego mimo pozycji przekraczającej 500 transakcji nie należy przeprowadzać kompresji portfela.

Narodowy Bank Polski

Ekonomista
-
1
Narodowy Bank Polski

Narodowy Bank Polski, w skrócie NBP, to polski bank centralny z siedzibą w Warszawie, założony w 1945 roku. Podstawowym celem działalności banku jest utrzymanie stabilnego poziomu cen przy jednoczesnym wspieraniu polityki gospodarczej rządu, pod warunkiem, że wspieranie polityki gospodarczej nie będzie utrudniało utrzymania stabilnego poziomu cen.

Formalnie rząd nie może wymusić żadnych działań na Narodowym Banku Polski, ponieważ zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z 28 czerwca 2000 roku wydanym w pełnym składzie (sygn. Akt K 25/99, OTK ZU 2000, nr 5, poz 141), „specyficzna pozycja ustrojowa NBP jako centralnego banku państwa polega z jednej strony na niezależności wobec organów państwowych, z drugiej zaś na „apolityczności” tego banku”.

Narodowy Bank Polski ma wyłączne prawo do emitowania pieniądza i znaków pieniężnych Rzeczypospolitej Polskiej. Do jego zadań należy poza tym organizowanie rozliczeń pieniężnych, prowadzenie gospodarki rezerwami dewizowymi, prowadzenie obsługi bankowej budżetu państwa, regulowanie płynności banków oraz ich refinansowanie, kształtowanie warunków koniecznych do rozwoju systemu bankowego, a także opracowywanie statystyki pieniężnej i bankowej, bilansu płatniczego oraz międzynarodowej pozycji inwestycyjnej.

Historia Narodowego Banku Polskiego

Poprzednikiem Narodowego Banku Polskiego był Bank Polski Spółka Akcyjna – prywatny bank z prawem emisji i siedzibą w Warszawie, założony 15 kwietnia 1924 roku i działający od 28 kwietnia 1924 roku na podstawie ustawy o naprawie Skarbu Państwa i reformie walutowej. Działał w formie spółki akcyjnej z kapitałem zakładowym 100 milionów złotych, który później podniesiono do 150 milionów podzielonych na półtora miliona akcji o nominale 100 zł każda.

Najważniejszymi zadaniami Banku Polskiego Spółka Akcyjna była emisja pieniądza, regulowanie obiegu pieniężnego oraz wspieranie akcji kredytowej. Stworzenie tego banku było częścią reformy pieniądza Władysława Grabskiego. Akcje banku nabyli zwykli obywatele II Rzeczypospolitej Polskiej, co gwarantowało dużą niezależność od rządu, jednak mimo to bank realizował politykę pieniężną rządu.

W 1945 roku Bank Polski Spółka Akcyjna został zastąpiony przez Narodowy Bank Polski. Początkowo funkcjonował jako bank państwowy pod nadzorem ministra skarbu. Do końca lat 80., czyli do momentu zmiany ustrojowej w Polsce, zajmował się działalnością okołobankową na terenie całego kraju – celem działalności banku nie była jedynie działalność banku centralnego rozumiana tak jak w dniu dzisiejszym, ale także działalność komercyjna – był to monopolista zarówno kredytowy jak i depozytowy.

Dopiero po przemianach ustrojowych Narodowy Bank Polski objął jedynie te obowiązki, które pełni do dzisiaj, a funkcje banków komercyjnych przejęły banki z niego wydzielone: Powszechna Kasa Oszczędności (obecnie PKO Bank Polski S.A.), Bank Przemysłowo – Handlowy w Krakowie (BPH, obecnie Bank BPH S.A. należący do amerykańskiej grupy GE Capital), Państwowy Bank Kredytowy w Warszawie (PBK, obecnie również należący do banku BPH S.A.), Bank Śląski w Katowicach (BŚ, obecnie ING Bank Śląski S.A. należący do holenderskiej grupy Nationale Nederlanden), Wielkopolski Bank Kredytowy w Poznaniu (WBK, obecnie Bank Zachodni WBK należący do hiszpańskiej grupy Santander), Pomorski Bank Kredytowy w Szczecinie (obecnie bank PEKAO S.A., wchodzący w skład włoskie grupy UniCredit), Bank Depozytowo – Kredytowy w Lublinie (obecnie część banku PEKAO S.A.), Powszechny Bank Gospodarczy w Łodzi (PBG, obecnie również część banku PEKAO S.A.), Bank Gdański S.A. (BG, obecnie Bank Millenium S.A. należący do portugalskiej grupy Banco Comercial Portuges), Bank Zachodni we Wrocławiu (BZ, obecnie Bank Zachodni WBK), Polski Bank Inwestycyjny (PBI, dawniej działający jako Kredyt Bank, obecnie Bank Zachodni WBK) oraz Polski Bank Rozwoju (PBR, obecnie mBank należący do niemieckiego banku Commerzbank).

Organizacja NBP

Działalność Narodowego Banku Polskiego usankcjonowana jest w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku oraz w Ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 roku o Narodowym Banku Polskim. Przepisy te zapewniają Narodowemu Bankowi Polskiemu bardzo silną pozycję wśród wszystkich instytucji publicznych.

Na Narodowy Bank Polski składa się wiele departamentów ze ściśle określonymi funkcjami – pokazują one jak złożoną działalność i jak wiele funkcji ma polski bank centralny, a są to: Departament Administracji, Departament Audytu Wewnętrznego, Departament Bezpieczeństwa, Departament Controllingu, Departament Edukacji i Wydawnictw, Departament Emisyjno – Skarbcowy, Departament Kadr, Departament Komunikacji i Promocji, Departament Koordynacji i Realizacji Zakupów, Departament Oddziałów Okręgowych (Narodowy Bank Polski posiada oddziały wojewódzkie we wszystkich 16 województwach), Departament Operacji Krajowych, Departament Informatyki i Telekomunikacji, Departament Operacji Zagranicznych, Departament Prawny, Departament Rachunkowości i Finansów, Departament Rozliczeń Gospodarki Własnej, Departament Rozliczeń Transakcji Finansowych, Departament Ryzyka Operacyjnego i Zgodności, Departament Stabilności Finansowej, Departament Statystyki, Departament Systemu Płatniczego, Departament Zagraniczny, Departament Zarządzania Ryzykiem Finansowym, Instytut Ekonomiczny oraz Gabinet Prezesa.

EkonomistaEkonomista radzi:

Narodowy Bank Polski odpowiada za podaż pieniądza i wysokość stóp procentowych w Polsce. Oba te czynniki mają bezpośredni wpływ na kurs złotego do innych walut, między innymi dolara amerykańskiego (USD) i euro (EUR). Sprawdź aktualne trendy na EURPLN i USDPLN na bezpłatnym rachunku demo.

Władze Narodowego Banku Polskiego

Ustawowymi organami władzy Narodowego Banku Polskiego są Prezes NBP, Rada Polityki Pieniężnej (RPP) oraz Zarząd NBP.

Prezes Narodowego Banku Polskiego powoływany jest na 6 letnia kadencję przez sejm na wniosek Prezydenta. Prezes NBP jest Przewodniczącym Rady Polityki Pieniężnej oraz Zarządu NBP, najwyższym przełożonym wszystkich pracowników Narodowego Banku Polskiego oraz osobą reprezentującą Narodowy Bank Polski. Prezes NBP reprezentuje interesy kraju w międzynarodowych instytucjach bankowych i finansowych. Prezes NBP ma prawo uczestniczyć w posiedzeniach Sejmu i Rady Ministrów. W imieniu Rady Polityki Pieniężnej przedstawia tym organom kwartalne informacje o bilansie płatniczym oraz roczne bilanse należności i zobowiązań płatniczych państwa. Prezes banku centralnego ma prawo używania pieczęci z godłem państwowym, a za swoje czyny może odpowiadać przed Trybunałem Stanu. Prezes NBP nie może być prezesem dłużej niż przez dwie kolejne kadencje, co oznacza, że może w swoim życiu pełnić funkcję Prezesa NBP dłużej niż dwie kadencje, ale czas ten po dwóch kadencjach musi być przedzielony co najmniej jedną kadencją innej osoby. Prezes NBP, podobnie jak instytucja, którą reprezentuje musi być apolityczny, czyli nie może należeć do żadnej partii politycznej, związku zawodowego ani prowadzić działalności publicznej nie dającej pogodzić się z urzędem Prezesa NBP.

Rada Polityki Pieniężnej to bardzo wpływowy organ decyzyjny Narodowego Banku Polskiego. Podstawowym celem RPP jest utrzymanie stabilności polskiego pieniądza – Rada ma dbać o stabilną, niską inflację. Cel inflacyjny RPP to 2,5 procenta, przy czym dopuszcza się odchylanie o plus / minus jeden punkt procentowy. Rada Polityki Pieniężnej ma również dbać o wzrost gospodarczy, o ile nie koliduje to z utrzymaniem celu inflacyjnego. RPP ustala także coroczne założenia polityki pieniężnej i przedkłada je do wiadomości Sejmu równocześnie z przedłożeniem przez Radę Ministrów projektu ustawy budżetowej, składa sejmowi sprawozdania z wykonania założeń polityki pieniężnej w ciągu 5 miesięcy od zakończenia roku budżetowego, ustala wysokość stóp procentowych Narodowego Banku Polskiego, ustala zasady i obowiązkowe poziomy rezerw banków komercyjnych, określa górną granicę zobowiązań wynikających z zaciągania przez NBP pożyczek i kredytów w zagranicznych instytucjach bankowych i finansowych, zatwierdza plan finansowy NBP oraz sprawozdania z działalności NBP, przyjmuje roczne sprawozdania finansowe NBP oraz ustala zasady operacji otwartego rynku.

Zarząd Narodowego Banku Polskiego składa się z Prezesa NBP oraz od 6 do 8 członków, w tym dwóch wiceprezesów Zarządu NBP. Członków powołuje oraz odwołuje Prezydent na wniosek Prezesa NBP. Do kompetencji Zarządu NBP należy okresowa ocena obiegu pieniężnego i rozliczeń pieniężnych oraz obrotu dewizowego, nadzorowanie operacji otwartego rynku, ocena funkcjonowania systemu bankowego, a także przygotowywanie i rozpatrywanie projektów uchwał i innych materiałów kierowanych do Rady.

Działalność NBP

Narodowy Bank Polski pełni trzy podstawowe funkcje, podobnie z resztą jak większość banków centralnych w krajach opartych o gospodarkę rynkową.

NBP jako bank emisyjny

Przede wszystkim NBP jest bankiem emisyjnym – ma wyłączne prawo emitowania znaków pieniężnych będących prawnym środkiem płatniczym w Polsce. Narodowy Bank Polski decyduje o wielkości emisji i czasie wprowadzenia nowej emisji do obiegu, za którego płynność bank ten odpowiada. Oprócz tego jego zadaniem jako banku emisyjnego jest organizacja obiegu pieniężnego i regulacja ilości pieniądza w obiegu.

NBP jako bank banków

Druga funkcja Narodowego Banku Polskiego to zadanie bycia bankiem banków. Pełni on funkcje regulacyjne, które mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa depozytów zgromadzonych w bankach oraz stabilności całego sektora bankowego. Narodowy Bank Polski odpowiada także za organizację systemu rozliczeń pieniężnych, prowadzi bieżące rozrachunki międzybankowe oraz aktywnie uczestniczy w międzybankowym rynku pieniężnym. Oprócz odpowiedzialności za bezpieczeństwo systemu bankowego NBP odpowiada także za przestrzeganie regulacji przez podmioty w tym systemie funkcjonujące.

NBP jako centralny bank państwa

Trzecia funkcja NBP to centralny bank państwa. Polski bank centralny obsługuje budżet państwa od strony bankowej, prowadzi rachunki bankowe rządu i instytucji państwowych na poziomie centralnym, państwowych funduszy celowych i państwowych jednostek budżetowych oraz zajmuje się realizacją ich zleceń płatniczych.

Oprócz tego Narodowy Bank Polski prowadzi działalność statystyczną polegającą między innymi na zbieraniu, przetwarzaniu i publikowaniu danych na temat bilansu płatniczego, międzynarodowej pozycji inwestycyjnej, statystyk pieniężnych i bankowych, oczekiwań inflacyjnych podmiotów prywatnych czy inflacji bazowej, działalność analityczną i badawczą na polu ekonomicznym oraz odpowiada za edukację ekonomiczną obywateli.

ESMA – European Securities and Markets Authority

Ekonomista
-
0
ESMA – European Securities and Markets Authority

ESMA, czyli European Securities and Markets Authority (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) to niezależny organ Unii Europejskiej, którego zadaniem jest zapewnienie stabilności systemu finansowego Unii Europejskiej poprzez zwiększenie ochrony inwestorów oraz wspieranie stabilnych i uporządkowanych rynków finansowych. Cel ten realizowany jest poprzez ocenę ryzyka dla inwestorów i rynków, tworzenie jednolitych przepisów finansowych dla wszystkich krajów Unii Europejskiej, budowanie spójnego nadzoru finansowego oraz poprzez bezpośrednie pełnienie nadzoru nad agencjami ratingowymi i repozytoriami transakcji. Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych wspomaga także bezpośrednią współpracę pomiędzy finansowymi organami nadzorczymi państw Unii Europejskiej w sektorze bankowym (EBA) oraz ubezpieczeniowym i emerytalnym (EIOPA). Choć European Securities and Markets Authority jest organem niezależnym, to odpowiada on za swoją działalność przed Parlamentem Europejskim, a dokładnie przed Komisją do Spraw Gospodarczych i Walutowych (ECON). Ponosi także odpowiedzialność przed Radą Unii Europejskiej oraz Komisją Europejską. ESMA jest zobowiązana do opracowywania i przedstawiania rocznych raportów ze swojej działalności.

Historia European Securities and Markets Authority

Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych powstał na bazie zaleceń raportu de Larosiere’a z 2009 roku, który wezwał do utworzenia Europejskiego Systemu Nadzoru Finansowego (ESFS), który funkcjonować miał jako zdecentralizowana sieć organów nadzorczych. ESMA rozpoczęła działalność 1 stycznia 2011 roku, zastępując jednocześnie Komitet Europejskich Regulatorów Rynku Papierów Wartościowych (CESR), którego zadaniem było promowanie spójnego nadzoru finansowego na terenie całej Unii Europejskiej oraz doradztwo w zakresie rynków finansowych Komisji Europejskiej.

Działania ESMA

Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych realizuje swoje cele poprzez cztery działania – ocenę zagrożeń dla inwestorów, rynków i stabilności finansowej, tworzenie jednolitego zbioru przepisów finansowych dla rynków Unii Europejskiej, promowanie spójności nadzoru finansowego w krajach Unii Europejskiej oraz bezpośrednie nadzorowanie podmiotów sektora finansowego.

Celem oceny zagrożeń dla inwestorów, rynków i stabilności finansowej jest wychwycenie tendencji, zagrożeń i słabych punktów systemu finansowego, a także możliwości, które można byłoby wykorzystać dla rozwoju. Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych stara się więc wykorzystywać swój wpływy, aby przeciwdziałać zagrożeniom stabilności finansowej, chronić europejskich inwestorów i wspomagać prawidłowe funkcjonowanie rynków finansowych. Oceny ryzyka tworzone przez Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych są wykorzystywane przez inne europejskie organy nadzoru, a także organy nadzoru poszczególnych państw Unii Europejskiej. Ocena ryzyka ESMA wspomaga tworzenie jednolitego zbioru przepisów, konwergencji nadzorczej i bezpośredni nadzór poszczególnych instytucji finansowych funkcjonujących na terenie Unii Europejskiej. Ocena ryzyka sprzyja także przejrzystości i ochronie inwestorów poprzez udostępnianie do informacji inwestorów rejestrów publicznych i baz danych, a także, w razie potrzeby, poprzez wydawanie ostrzeżeń dla inwestorów. Analiza ryzyka pozwala także na ocenę korzyści i ryzyka związanego z innowacjami w Unii Europejskiej.

Celem utworzenia jednolitego zbioru przepisów dla całego rynku finansowego Unii Europejskiej jest wzmocnienie budowy jednolitego rynku Unii Europejskiej, poprzez stworzenie równych warunków dla wszystkich inwestorów, emitentów i instytucji z państw Unii Europejskiej. Działalność ta polega na opracowywaniu standardów technicznych i doradztwie instytucjom Unii Europejskiej w kwestiach legislacyjnych.

Spójność w zakresie nadzoru nad rynkiem finansowym polega na stosowaniu tych samych, a przynajmniej podobnych zasad nadzoru we wszystkich krajach Unii Europejskiej. Celem promowania konwergencji w zakresie nadzoru finansowego jest zapewnienie wysokiej jakości regulacji i nadzoru, równych dla wszystkich instytucji Unii Europejskiej.

Artykuł opracowano na podstawie serwisu esma.europa.eu.

MiFID – Dyrektywa Unii Europejskiej

Ekonomista
-
0
MiFID – Dyrektywa Unii Europejskiej

Dyrektywa MiFID, czyli Markets in Financial Instruments Directive to dyrektywa Unii Europejskiej w sprawie rynków instrumentów finansowych. Celem utworzenia tej dyrektywy było zwiększenie stopnia harmonizacji usług finansowych świadczonych w państwach członkowskich Unii Europejskiej oraz Islandii, Norwegii i Lichtensteinie, czyli w Europejskim Obszarze Gospodarczym z wyłączeniem Szwajcarii.

Dyrektywa MiFID w założeniu ma zapewniać najwyższy możliwy poziom ochrony inwestorów lokujących swój kapitał w różnych instrumentach finansowych. Postanowienia dyrektywy implementowane są (podobnie jak w przypadku innych dyrektyw UE) do prawa finansowego państw członkowskich poprzez przepisy krajowe. MiFID jest istotną częścią europejskich ram prawnych regulujących zorganizowaną realizację transakcji inwestycyjnych poprzez giełdy oraz inne systemy obrotu oraz przedsiębiorstwa inwestycyjne.

Dyrektywa MiFID to Dyrektywa 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych zmieniająca dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 93/22/EWG [Dz.U. L 145 z 30.4.2004].

Unia Europejska przyjęła dyrektywę MiFID w celu wzmocnienia ram prawnych dla usług inwestycyjnych i rynków regulowanych w celu lepszej realizacji dwóch celów – ochrony inwestorów i zachowania integralności rynku dzięki ustanowieniu zharmonizowanych wymogów prawnych dla prowadzenia działalności poprzez autoryzowanych pośredników oraz dla wspierania uczciwości, przejrzystości, efektywności i integracji rynków finansowych.

Udzielanie zezwoleń

Dyrektywa MiFID narzuca na państwa członkowskie obowiązek harmonizacji przepisów, które regulują usługi inwestycyjne, a także prowadzenie działalności inwestycyjnej. W celu harmonizacji wszystkie państwa UE oraz Islandia, Norwegia i Lichtenstein mają obowiązek stworzyć system zezwoleń na prowadzenie działalności, który ma umożliwić wszelkiego rodzaju firmom inwestycyjnym oferowanie swoich usług na całym terytorium Unii Europejskiej.

Wszystkie firmy inwestycyjne muszą być zarejestrowane, a rejestr musi być podany do wiadomości publicznej (w Polsce jest on dostępny w witrynie Komisji Nadzoru Finansowego – www.knf.gov.pl). Ponadto, każde wydane zezwolenie musi być zgłaszane w Europejskim Organie Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA, European Securities and Markets Authority). ESMA ma prawo opracowywania projektów standardów technicznych dla przepisów oraz wspiera Komisję Europejską w jej stosunkach z państwami trzecimi oraz przy ocenie rynków państw mających obowiązek wdrażać przepisy wynikające z dyrektywy MiFID.

Podsumowując, dyrektywa ma umożliwiać przedsiębiorstwom inwestycyjnym, bankom, giełdom i innym instytucjom inwestycyjnym oferowanie swoich usług za granicą na podstawie zezwolenia wydanego przez właściwy organ rodzimego państwa członkowskiego (przykładowo instytucje zarejestrowane w Polsce przez Komisję Nadzoru Finansowego maję prawo do oferowania swoich usług w Hiszpanii bez konieczności uzyskiwania miejscowych pozwoleń). Dyrektywa upodabnia więc przepisy krajowe odnoszące się do świadczenia usług inwestycyjnych i funkcjonowania giełd, a jej celem ostatecznym jest stworzenie jednolitych europejskich ram regulacyjnych dla papierów wartościowych.

Ocena ostrożnościowa

Dokument Markets in Financial Instruments Directive ma także na celu harmonizację zasad proceduralnych i kryteriów oceny stosowanych przy nabywaniu znacznych pakietów akcji na terenie Unii Europejskiej. Jego zadaniem jest zrównanie maksymalnych progów powiadamiania o planowanych transakcjach nabycia lub zbycia znacznych pakietów akcji, zharmonizowanie procedury oceny takich transakcji oraz upodobnienie kryteriów tej oceny.

W ramach planowanego nabycia lub zbycia istotnego pakietu akcji ocena ostrożnościowa udziałowców oraz zarządu spełniać musi szczegółowe kryteria i jest dokonywana w porozumieniu ze stronami transakcji przez właściwe władze. W dyrektywie możemy znaleźć wytyczne, że właściwe władze oceniają odpowiedni charakter potencjalnego nabywcy oraz bezpieczeństwo finansowe planowanego nabycia na podstawie: reputacji i doświadczenia wszystkich osób, które będą kierować działalnością instytucji po zamknięciu transakcji, kondycji finansowej potencjalnego nabywcy przedsiębiorstwa oraz przesłanek, pozwalających podejrzewać, że prowadzona transakcja jest próbą prania pieniędzy lub służy finansowaniu terroryzmu.

Ochrona inwestorów i podmiotów

Dyrektywa MiFID ma także na celu wzmocnienie ochrony inwestorów poprzez stworzenie zunifikowanych zasad postępowania w zakresie świadczenia usług inwestycyjnych na rzecz klientów, ustanowienie minimalnych norm dotyczących pozwoleń i uprawnień wymaganych przez właściwe krajowe organy nadzorcze oraz poprzez stworzenie skutecznych mechanizmów współpracy pomiędzy podmiotami nadzorczymi w celu prowadzenia dochodzeń w przypadkach naruszenia dyrektywy oraz wszczęcia ścigania za takowe naruszenia.

Z punktu widzenia inwestorów indywidualnych dyrektywa MiFID wymaga budowania rynku z równymi szansami dla małych i dużych inwestorów. Dyrektywa zakazuje instytucjom finansowym dyskryminacji drobnych inwestorów detalicznych poprzez oferowanie niektórym inwestorom korzystniejszych warunków współpracy w porównaniu do cen podawanych do wiadomości publicznej.

EkonomistaEkonomista radzi:

Dyrektywa MiFID uporządkowała i ujednoliciła oferowanie usług finansowych w obrębie krajów Unii Europejskiej. Dzięki temu, inwestorzy w Europie zyskali znacznie wyższy poziom bezpieczeństwa swoich środków, niezależnie u którego brokera handlują na rynku. Wybierz sprawdzonego partnera dla swoich inwestycji – otwórz bezpłatne demo i przekonaj się sam.

Przejrzystość i integralność rynku

Dzięki dyrektywie MiFID wszystkie kraje członkowskie UE mają obowiązek zachowania integralności rynków oraz sprawozdawczości dotyczącej przeprowadzonych na ich rynkach transakcji, a także odpowiednio długiego czasu przechowywania dokumentacji transakcji, a ESMA ma nieograniczony dostęp do tych informacji.

Dyrektywa ustanawia przede wszystkim obowiązek przejrzystości w fazie przed negocjacjami, a także wymaga od podmiotów, które praktykują obrót instrumentami finansowymi na własny rachunek poprzez realizację zleceń klientów poza rynkiem regulowanym obowiązku ujawniania kursów, po których podmioty te gotowe są oferować klientom transakcje kupna i sprzedaży. Obowiązek ujawnienia kursów dotyczy jednak jedynie transakcji przekraczających średnią wielkość zleceń na rynku. Oprócz tego wszystkie, państwa EOG z wyłączeniem Szwajcarii mają obowiązek sporządzenia wykazu rynków regulowanych i przekazania go innym państwom członkowskim oraz ESMA.

Należy mieć jednak na uwadze, że hurtowe rynki europejskie nie podlegają wspomnianej zasadzie przejrzystości na etapie przed negocjacjami, a pozycja brokerów hurtowych jako animatorów rynku nie jest zagrożona.

Wyznaczenie właściwych władz

Dyrektywa Unii Europejskiej w sprawie rynków instrumentów finansowych nakłada na kraje stowarzyszone obowiązek wyznaczania właściwych władz odnośnie rynków finansowych i przekazanie wszystkich niezbędnych informacji na ich temat Komisji Europejskiej, ESMA oraz właściwym władzom w innych państwach członkowskich. Właściwe organy działają jako punkty kontaktowe we wszystkich państwach członkowskich, a ESMA prowadzi wykaz tych organów. Co więcej organy te są zobowiązane do prowadzenia ścisłej współpracy z ESMA.

Państwa członkowskie oraz ESMA maja prawo zawierać pomiędzy sobą porozumienia o współpracy w zakresie nadzorowania instytucji kredytowych, procedur likwidacji lub upadłości przedsiębiorstw, procedur kontroli ustawowych sprawozdań finansowych przedsiębiorstw inwestycyjnych, nadzorowania organów zaangażowanych w likwidację i upadłość przedsiębiorstw inwestycyjnych i nadzorowania osób zobowiązanych do wykonywania ustawowej kontroli sprawozdań finansowych zakładów ubezpieczeń, instytucji kredytowych, przedsiębiorstw inwestycyjnych i innych instytucji finansowych.

Artykuł opracowano na podstawie serwisu eur-lex.europa.eu.

FCA – Financial Conduct Authority

Ekonomista
-
0
FCA – Financial Conduct Authority

Financial Conduct Authority (FCA) to finansowy organ nadzorczy funkcjonujący na terenie Zjednoczonego Królestwa – jest to brytyjski odpowiednik polskiej Komisji Nadzoru Finansowego, który powstał 1 kwietnia 2013 roku zastępując inny organ nadzorczy – Financial Services Authority (FSA). Działa on niezależnie od brytyjskiego rządu i finansowany jest z opłat podmiotów z branży usług finansowych zarejestrowanych w Wielkiej Brytanii.

Financial Conduct Authority reguluje funkcjonowanie firm finansowych świadczących usługi dla konsumentów oraz utrzymuje integralność rynków finansowych Wielkiej Brytanii. Jest to szczególnie ważny podmiot, bowiem brytyjski sektor finansowy należy do jednego z największych na świecie, a londyńska dzielnica finansowa – tak zwane City to największe centrum finansowe świata, w którym znajdują się centrale tysięcy przedsiębiorstw finansowych, na czele z międzynarodowymi bankami, funduszami inwestycyjnymi, funduszami hedgingowymi, domami maklerskimi, londyńską giełdą papierów wartościowych – London Stock Exchange, brokerami walutowymi itd. Można więc z całą pewnością stwierdzić, że Financial Conduct Authority odpowiada za bezpieczeństwo nie tylko brytyjskiego sektora finansowego, ale w dużej części za sektor finansowy całej Europy.

Historia Financial Conduct Authority

Tak jak zostało to wspomniane już wcześniej, historia Financial Conduct Authority nie jest zbyt długa, sięga bowiem jedynie 1 kwietnia 2013 roku. To jednak nie oznacza, że wcześniej w Wielkiej Brytanii nie funkcjonował żaden podmiot nadzorujący funkcjonowanie rynków finansowych. Był nim wymieniony wyżej Financial Services Authority. Jeszcze wcześniej z kolei brytyjskim rynkiem finansowym opiekował się The Securities and Investments Board Ltd (SIB), który został utworzony w dniu 7 czerwca 1985 roku z inicjatywy brytyjskiego kanclerza skarbu. Rok później na podstawie Financial Services Act 1986 część ustawowych uprawnień regulacyjnych kanclerza skarbu zostało przekazanych do SIB.

Duże zmiany nastąpiły po skandalach z 1990 roku zakończonych upadkiem słynnego Barings Bank. W związku z tymi wydarzeniami pojawiła się potrzeba powstrzymania samoregulacji rynków finansowych oraz konsolidacji odpowiedzialności za regulacje rynkowe w Wielkiej Brytanii, która podzielona była pomiędzy kilka podmiotów. 28 października 1997 roku nazwa The Securities and Investments Board Ltd zmieniła się na Financial Services Authority. W 2001 roku weszła w życie nowa ustawa Financial Services and Markets Act 2000, która zastąpiła wcześniejsze przepisy i usystematyzowała zadania i działalność Financial Services Authority.

Budynek FCA UK
Źródło: fca.org.uk

Kolejne zadania FSA otrzymał 31 października 2004 roku kiedy poza regulacjami banków, firm ubezpieczeniowych oraz doradców finansowych, FSA zaczął także nadzorować rynek hipoteczny. Z kolei w 2005 roku, dokładnie 14 stycznia, pod jego nadzór doszli pośrednicy ubezpieczeniowi z wyłączeniem ubezpieczeń turystycznych.

Kolejne zmiany zostały ogłoszone 16 czerwca 2010 roku, kiedy ówczesny kanclerz skarbu – George Osborne przedstawił plany zniesienia Financial Services Authority i podział jego obowiązków pomiędzy kilka agencji i Bank Anglii (Bank of England). Na podstawie tych planów powstał Financial Conduct Authority, który nadzorować miał funkcjonowanie londyńskiego City oraz systemu bankowego. Oprócz tego powstać miał także Prudential Regulation Authority, który miał wprowadzać regulacje ostrożnościowe dla instytucji finansowych – banków komercyjnych, banków inwestycyjnych, firm ubezpieczeniowych.

19 grudnia 2012 roku Financial Services Act 2012, który tworzył FCA otrzymał sankcję królewską i wszedł w życie 1 kwietnia 2013 roku. W ten sposób zbudowane zostały nowe ramy prawne dla brytyjskich usług finansowych, zaczął funkcjonować Financial Conduct Authority, a przestał działać Financial Services Authority. Na podstawie tych samych przepisów zadanie utrzymania stabilności finansowej brytyjskiego rynku otrzymał Bank Anglii, a nowa struktura regulacyjna rynków finansowych Wielkiej Brytanii składa się z trzech podmiotów Financial Policy Committee Banku Anglii, Prudential Regulation Authority oraz Financial Conduct Authority.

EkonomistaEkonomista radzi:

Interesujesz się tematyką rynków finansowych? Więcej informacji na temat aktualnej sytuacji na rynkach – zarówno regulawanych, jak i OTC – uzyskasz na bezpłatnych szkoleniach. Sprawdź najbliższy wolny termin.

Zadania FCA UK

Financial Conduct Authority ma bardzo szerokie uprawnienia, związane przede wszystkim z regulacją funkcjonowania rynku wszelkich produktów finansowych. FCA definiuje standardy jakimi mają sprostać instrumenty finansowe pojawiające się na brytyjskim rynku. Regulator ten ma uprawnienia do prowadzenia śledztw przeciwko wszelkim organizacjom finansowym oraz osobom prywatnym. Financial Conduct Authority ma także prawo do zakazywania obrotu danymi instrumentami finansowymi na rok, z możliwością jego bezterminowego przedłużenia. Od 1 kwietnia 2014 roku FCA sprawuje także nadzór nad sektorem kredytów konsumenckich – zadanie to urząd przejął od Office of Fair Trading.

Obszary działalności FCA

Zgodnie z Financial Services Act of 2012, Financial Conduct Authority nadzoruje wszystkie banki działające na terenie Wielkiej Brytanii. Nadzór ma zapobiegać nieuczciwemu traktowaniu klientów, nieuczciwej konkurencji, ma zachęcać do innowacji oraz pomóc we wczesnej identyfikacji potencjalnych zagrożeń w celu zmniejszenia ryzyka na brytyjskim rynku. FCA odpowiedzialny jest także za towarzystwa ubezpieczeniowe, których w Wielkiej Brytanii zarejestrowanych jest ponad 10 tysięcy. Do jego zadań należy rejestracja ubezpieczycieli i prowadzenie rejestrów publicznych, a także przyjmowanie i kontrola rocznych sprawozdań finansowych tych podmiotów. Oprócz tego FCA nadzoruje niezależnych doradców finansowych (IFA) zgodnie z zasadami wynikającymi z Retail Distribution Reviev (RDR).

Fed, czyli System Rezerwy Federalnej

Ekonomista
-
2
Fed, czyli System Rezerwy Federalnej

System Rezerwy Federalnej, nazywanej potocznie Rezerwą Federalną (z angielskiego Federal Reserve System, Federal Reserve, w skrócie Fed) to bank centralny Stanów Zjednoczonych Ameryki, amerykański odpowiednik Narodowego Banku Polskiego. Powstał na mocy Ustawy o Rezerwie Federalnej z 1913 roku. Amerykański bank centralny jest jedną z najbardziej (jeżeli nie po prostu najbardziej) wpływowych instytucji finansowych świata. Szefostwo Rezerwy Federalnej nazywane jest „władcami pieniądza” i jest to doskonałe podsumowanie tego, jaki wpływ na światową ekonomię mają decyzje Fed-u. Konferencje i decyzje najważniejszych osób Rezerwy Federalnej śledzone są przez wszystkich inwestorów instytucjonalnych i indywidualnych, są relacjonowane przez telewizje, gazety i serwisy finansowe z całego świata, trzęsą kursami walut, giełdami, rynkiem towarowym i wszystkimi innymi instrumentami.

Historia Rezerwy Federalnej

Dwiema pierwszymi instytucjami mającymi zadania banku centralnego Stanów Zjednoczonych były First Bank of United States, który działał w latach 1791 – 1811 oraz Second Bank of the United States działający w latach 1816 – 1836. 80% akcji obu banków znajdowało się w rękach prywatnych, zarządzało nimi 25 dyrektorów, z czego pięciu było nominowanych przez rząd federalny. Banki te działały na 20 – letniej licencji przyznawanej przez rząd federalny. W czasie tak zwanej ery wolnej bankowości w latach 1837 – 1862 na terytorium Stanów Zjednoczonych formalnie nie funkcjonował bank centralnych, który obejmowałby terytorium całych Stanów Zjednoczonych, a jedynie na terenie poszczególnych stanów, co powodowało, że w różnych stanach wydawane były różne banknoty oraz obowiązywały różne wymagania odnośnie rezerw. Regulacyjny bałagan i niedostateczny nadzór doprowadził do sytuacji, w której zbankrutowała połowa banków, a średni czas funkcjonowania banku wynosił pięć lat. Z tego powodu w 1863 roku ustanowiono system banków krajowych, w tym także banków prywatnych, ujednolicono wygląd pieniędzy oraz wprowadzono nadzór nad wszystkimi krajowymi bankami – Urząd Kontrolera Waluty (Office of the Comptroller of the Currency – OCC) działający do dziś przy Departamencie Skarbu USA.

Wielka rewolucja nastała w wyniku paniki bankowej z 1907 roku i pod koniec 1910 roku senator Nalson Aldrich zorganizował tajną konferencję w Jekyll Island Club w stanie Georgia. Pozostałymi uczestnikami spotkania dotyczącego polityki monetarnej i funkcjonowania systemu bankowego byli Abraham Andrew, czyli zastępca sekretarza Departamentu Skarbu Stanów Zjednoczonych, Paul Warburg reprezentujący Kuhn, Loeb & Co., Frank A. Vanderlip z National City Bank of New York, funkcjonującego dziś jako Citi Bank, Hanry P. Davison z ramienia J.P. Morgan & Company, Charles D. Norton – prezes First National Bank of New York oraz Benjamin Strong reprezentujący J.P. Morgana. Grupa ta stworzyła projekt ustawy, na podstawie którego powstać miał amerykański bank centralny. Prawo to nie zostało jednak wprowadzone, ponieważ partia Nelsona Aldricha przegrała wybory do Kongresu USA. Nowe prawo wyszło ze środowiska prezydenta elekta Woodrow’a Wilsona w 1912 roku, który również dostrzegał ogromną potrzebę zreformowania prawa bankowego w Stanach Zjednoczonych. Ostateczny tekst ustawy, która powołała amerykański bank centralny prezydent Woodrow Wilson podpisał 23 grudnia 1913 roku.

EkonomistaEkonomista radzi:

Decyzje Fed mają niezwykle istotny wpływ na to, co każdego dnia dzieje się na globalnych rynkach finansowych. Bądź na bieżąco z sytuacją w światowych finansach – zarejestruj bezpłatny rachunek demo i śledź, co się dzieje na rynkach!

Organy Systemu Rezerwy Federalnej

System Rezerwy Federalnej składa się z Rady Gubernatorów (Board of Governors), którą można przyrównać do Zarządu Narodowego Banku Polskiego, 12 banków SRF (Federal Reserve Banks) rozlokowanych na terenie Stanów Zjednoczonych i ich oddziałów (Federal Reserve Bank branches) oraz Federalnego Komitetu ds. Operacji Otwartego Rynku (Federal Open Market Committee – FOMC), odpowiednika polskiej Rady Polityki Pieniężnej, a także uznawane za część systemu banki członkowskie.

Rada Gubernatorów składa się z 7 członków powoływanych przez prezydenta USA za radą i zgodą Senatu na 14 lat. Spośród tych 7 członków prezydent wybiera na 4 – letnią kadencję przewodniczącego oraz dwóch wiceprzewodniczących – jeden z nich zastępuje przewodniczącego w razie jego nieobecności, a drugi odpowiada za rozwój polityki nadzoru i działalności regulacyjnej banku centralnego. Osoby te muszą zostać jednak również zatwierdzone przez Senat.

12 banków Systemu Rezerwy Federalnej odpowiada za określoną część kraju. Każdy z nich jest quasi-bankiem centralnym na swoim obszarze, realizując podstawowe zadania banku centralnego – wprowadzanie i wycofywanie gotówki, pełnienie funkcji rozliczeniowych, wykonywanie zadań nadzorczych, a także zapewnianie ochrony praw konsumentów. Każdy z tych banków ma swoje aktywa, które gromadzone są w taki sam sposób jak w normalnych bankach centralnych. Każdy z banków może za zgodą Rady Gubernatorów (lub musi, jeśli tego zażąda Rada) założyć swój oddział. Każdy z 12 banków ma swoją 9 – osobową Radę Dyrektorów (Reserve Bank boards of directors), która składa się z osób wybranych przez trzy grupy wpływu – część Rady to reprezentacja akcjonariuszy banku, czyli banki komercyjne, druga grupa reprezentuje mieszkańców danego dystryktu – są to osoby ze świata przemysłu i handlu, a trzecia grupa w Radzie również reprezentuje mieszkańców danego dystryktu i również są to osoby ze świata przemysłu i handlu, jednak wybierane są one przez Radę Gubernatorów SRF. Każdy z 12 banków reprezentowany jest (na posiedzeniach Federalnego Komitetu ds. Operacji Otwartego Rynku) przez wybranego na pięć lat przez Radę Dyrektorów banku prezesa Rady Dyrektorów, wybieranego spośród osób z grupy drugiej i trzeciej – wybór ten musi być jednak zatwierdzony przez Radę Gubernatorów SRF.

Federalny Komitet ds. Operacji Otwartego Rynku podejmuje z kolei, jak sama nazwa wskazuje, decyzje dotyczące operacji otwartego rynku. Organ ten odpowiada za kształtowanie polityki pieniężnej, nadzór nad operacjami otwartego rynku i ustalanie docelowych poziomów podaży pieniądza. Cele FOMC realizowane są przez System Rezerwy Federalnej, podobnie jak cele Rady Polityki Pieniężnej realizowane są przez Narodowy Bank Polski. Największa odpowiedzialność spoczywa nad nowojorskim bankiem SRF, w którym znajduje się Biuro ds. Operacji Otwartego Rynku, które zajmuje się kupnem i sprzedażą obligacji rządowych. Na posiedzeniach Federalnego Komitetu ds. Operacji Otwartego Rynku zapadają także decyzje dotyczące stopy dyskontowej oraz wysokości rezerw obowiązkowych utrzymywanych przez banki. Komitet składa się z 12 członków – siedmiu z nich to członkowie Rady Gubernatorów, a pozostałych pięciu stanowią prezes nowojorskiego banku SRF oraz czterej prezesi pozostałych 11 banków, którym mandat przysługuje rotacyjnie.

Cele i zadania Fed

Cele Systemu Rezerwy Federalnej wynikają z ustawy z 1913 roku. SRF ma dążyć do wysokiego (maksymalnego) zatrudnienia, zapewnienia stabilności cen, zapewnienia stabilność długoterminowych stóp procentowych, jak również do stabilnego wzrostu gospodarczego, zapewnić stabilność na rynkach walutowych oraz wspierać stabilność systemu finansowego.

Zadania Systemu Rezerwy Federalnej to nadzór nad bankami (jednak nie jest to jedyny organ odpowiadający za to zadanie), prowadzenie polityki pieniężnej, organizowanie systemu rozliczeń pieniężnych, kontrolowanie ilości wyemitowanej gotówki, wprowadzanie gotówki do obiegu, pełnienie roli pożyczkodawcy ostatniej instancji, prowadzenie badań ekonomicznych, edukacja ekonomiczna społeczeństwa oraz pełnienie funkcji banku państwa.

1...161718...20Strona 17 z 20