Profesjonalny Inwestor – Bernard Baruch

Bernard Mannes Baruch urodził się 19 sierpnia 1870 roku w Camden w Karolinie Południowej i zmarł 20 czerwca 1965 roku w Nowym Jorku. Był to amerykański finansista żydowskiego pochodzenia, inwestor giełdowy, filantrop, polityk i doradca polityczny. Po osiągnięciu ogromnych sukcesów na polu zawodowym służył Stanom Zjednoczonym jako doradca ekonomiczny prezydentów Woodrow’a Wilsona i Franklina D. Roosevelt’a.

Bernard Baruch urodził się jako syn Belle Baruch (z domu Wolfe) i lekarza Simona Baruch. Miał trzech braci – Hermana B. Baruch, Sailinga W. Baruch oraz Hartwiga N. Baruch. W wieku 11 lat Bernard wraz z rodziną przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie uczęszczał do lokalnych szkół. Ukończył City College of New York. Po studiach ożenił się w Annie Griffin, z którą miał trójkę dzieci – Belle, Bernard Jr. oraz Renee.

Zawodowo Bernard Baruch rozwijał się jako makler, a następnie jako partner w A.A. Housman & Co. Odłożone pensje i prowizje (całkiem pokaźne warto w tym miejscu dodać) przeznaczył na miejsce na Giełdzie Papierów Wartościowych w Nowym Jorku (New York Stock Exchange). Zakup ten kosztował go 19 tysięcy dolarów (w obecnych czasach, czyli z uwzględnieniem inflacji, jest to zdecydowanie ponad pół miliona dolarów). Jako prywatny inwestor dorobił się fortuny przed ukończeniem 30 roku życia za pośrednictwem handlu cukrem – w tamtym czasie boom przeżywały plantacje cukru na Hawajach.

Od 1903 roku Baruch posiadał własną firmę maklerską i nazywany był „The Lone Wolf of Wall Street”, czyli „Samotny Wilk Wall Street”. Jego reputacja wzięła się z niechęci do związania się z jakąkolwiek instytucją finansową. W 1910 roku był jedną z najbardziej znanych postaci Wall Street.

Sztuka życia polega mniej na eliminowaniu naszych problemów, a bardziej na rozwijaniu się dzięki nim.

Bernard Baruch

W 1925 roku Bernard Baruch ufundował United Daughters of the Confederacy Mrs. Simon Baruch University Award. Była to nagroda poświęcona pamięci jego matki, która wręczana była autorom nieopublikowanych monografii dotyczących historii Konfederacji. Matka Barucha była członkinią tej organizacji i wspierała jej działania.

Bernard Baruch znany był z pewnego charakterystycznego zachowania. Bardzo często odwiedzał on park Lafayette w stolicy USA – Waszyngtonie. W trakcie spacerów oraz odpoczynku na parkowych ławkach rozmawiał na temat kwestii rządowych, politycznych itp. Jego upodobanie było na tyle znane, że na jego 90 urodziny w parku Lafayette, naprzeciwko Białego Domu ustawiono dodatkową ławkę, specjalnie dla niego.

Baruch był właścicielem koni wyścigowych pełnej krwi i ścigał się pod pseudonimem „Kershaw Stable”. W 1927 roku jego koń – Happy Argo zdobył Carter Handicap.

Bernard baruch – wojenny doradca prezydenta USA podczas I wojny światowej

W 1916 roku Baruch zrezygnował z kariery na Wall Street i zaczął doradzać prezydentowi Woodrow’owi Wilson’owi w kwestiach obrony narodowej i warunków pokoju. Służył w Komisji Doradczej przy Radzie Obrony Narodowej (Advisory Commission to the Council of National Defense), a w 1918 roku został przewodniczącym Rady Przemysłu Wojennego (War Industries Board). Pod przywództwem Bernarda Barucha Rada Przemysłu Wojennego doskonale przeprowadziła amerykański przemysł przez trudy wojennej mobilizacji.

W 1919 roku prezydent Wilson poprosił Barucha o wsparcie podczas paryskiej konferencji pokojowej. Baruch nie popierał narzuconych na Niemcy reparacji wojennych wobec Francji i Wielkiej Brytanii i wspierał wizję Wilsona, który postulował za nowymi formami europejskiej kooperacji i utworzeniem Ligi Narodów.

Za swoja służbę dla Stanów Zjednoczonych Baruch otrzymał odznaczenie Army Distinguished Service Medal z następującą dedykacją: „Prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki, upoważniony przez ustawę Kongresu, 9 lipca 1918 roku, ma przyjemność odznaczenia Army Distinguished Service Medal Pana Bernarda M. Barucha, obywatela Stanów Zjednoczonych, za wyjątkowe zasługi i wybitną służbę dla Rządu Stanów Zjednoczonych, w obowiązku wielkiej odpowiedzialności w trakcie I Wojny Światowej, w zakresie organizacji i administracji Rady Przemysłu Wojennego oraz koordynacji zamówień sojuszniczych w Stanach Zjednoczonych. Poprzez utworzenie szerokiej i kompleksowej polityki w zakresie nadzoru i kontroli surowców, zakładów produkcyjnych i dystrybucji produktów przemysłowych stymulował produkcję zaopatrzenia wojennego, koordynował zapotrzebowanie służb militarnych oraz populacji cywilnej i przyczynił się do kompletności i szybkości dostaw wyposażenia sił zbrojnych oraz ciągłości dostaw. Department of War, Genereal Orders No. 15 (1921)”.

W latach 20. i 30. XX wieku Baruch wyrażał zaniepokojenie, że Stany Zjednoczone powinny przygotować się na możliwość wybuchu kolejnej wojny światowej. Postulował za zaostrzeniem Rady Przemysłu Wojennego, w której widział jedyny sposób maksymalizacji koordynacji działalności cywilnej i wojskowej. W trakcie XX – lecia międzywojennego Baruch pozostał doradcą rządu, a następnie wspierał Franklina D. Roosevelta w kwestiach polityki wewnętrznej i zagranicznej.

Trading Coach radzi:

Wielcy inwestorzy tacy jak Bernard Baruch nie zawsze byli wielcy – każdy z nich zaczynał swoją przygodę z rynkiem od handlu 'na sucho’. Ty też rozpocznij swoje zmagania z rynkiem od wirtualnych środków – zarejestruj bezpłatny rachunek demo.

Bernard Baruch – wojenny doradca prezydenta USA podczas II wojny światowej

W trakcie trwania II wojny światowej, a dokładnie po tym, kiedy Stany Zjednoczone do niej dołączyły, prezydent Franklin D. Roosevelt mianował Barucha specjalnym doradcą Dyrektora Urzędu ds. Mobilizacji Wojennej. Bernard Baruch opowiedział się za utworzeniem superagencji podobnej do jego Rady Przemysłu Wojennego. Jego teoria zakładała wzmocnienie roli biznesu i przemysłu cywilnego w celu ustalenia potrzeb wojennych i możliwości produkcyjnych. Pomysły doradcy były przyjmowane, a ich wprowadzaniem w życie zajmował się James Byrnes. Baruch pozostawał doradcą prezydenta aż do jego śmierci.

W roku 1944 Roosevelt spędził miesiąc w posiadłości Barucha (o posiadłości przeczytasz niżej). Rok wcześniej, w lutym 1943 Roosevelt poprosił Barucha, aby ten zastąpił szefa Rady Przemysłu Wojennego, Donalda M. Nelsona. Kiedy jednak Baruch konsultował ewentualne przejęcie tego stanowiska ze swoim lekarzem, doradca prezydenta Harry Hopkins skłonił Roosevelta do rezygnacji z tej zmiany, a sprawa upadła.

W 1946 roku prezydent Harry S. Truman mianował Barucha przedstawicielem Stanów Zjednoczonych w Komisji Energii Atomowej przy Organizacji Narodów Zjednoczonych (UNAEC). 14 czerwca 1946 roku Baruch zaproponował w Komisji zmodyfikowaną wersję planu Acheson – Lilienthal, nazwaną planem Barucha, która miała przynieść międzynarodową kontrolę broni atomowej, będącej wówczas zupełną nowością.

Plan został jednak zablokowany przez Związek Radziecki, którego przedstawiciele stwierdzili, że biorąc pod uwagę fakt, że jedynymi posiadaczami broni atomowej są na razie Amerykanie usankcjonowanie jej będzie nie sprawiedliwe. W związku z tym Rosjanie zażądali, aby przed podpisaniem porozumienia i wprowadzeniem go w życie amerykanie pozbyli się swojego arsenału atomowego. Amerykanie oczywiście się nie zgodzili i cała idea upadła. Baruch zrezygnował ze stanowiska w 1947 roku. Zaczął wówczas tracić wpływy w rządzi, a także zaczął mieć poglądy sprzeczne z administracją Trumana.

Hobcaw Barony

W latach 1905 – 1907 Bernard Baruch systematycznie wykupywał działki XVIII wiecznego Hobcaw Barony. Zgromadził w ten sposób teren o powierzchni 16 tysięcy akrów, czyli 63 kilometrów kwadratowych. Połączył 14 plantacji zlokalizowanych na tak zwanym półwyspie Waccamaw Neck pomiędzy Zatoką Winyah i Oceanem Atlantyckim w jego rodzinnym stanie – Karolinie Południowej, a dokładniej w Georgetown County. Część posiadłości przeznaczył na ośrodek polowań zimowych. Później jednak całą nieruchomość sprzedał swojemu najstarszemu dziecku – Belle W. Baruch, po której śmierci posiadłość przeszła w posiadanie The Belle W. Baruch Foundation i była wykorzystywana w celach edukacyjno – naukowych.

W skład posiadłości wchodzi 37 zabytkowych budynków będących wspomnieniem po uprawach ryżu z XVIII i XIX wieku oraz zimowy kurort z połowy XX wieku. Zarząd fundacji postanowił, że działania naukowe w lasach podmokłych oraz terenach przybrzeżnych prowadzić mogą Uniwersytet Karoliny Południowej oraz Uniwersytet Clemson. Na potrzeby badań pierwszy z uniwersytetów ustanowił Belle W. Baruch Institute for Marine and Coastal Sciences, a drugi Belle W. Baruch Institute of Coastal Ecology & Forest Science. Uczelnie te nawiązały także współpracę z innymi ośrodkami naukowymi, które zajmują się badaniem stref przybrzeżnych w posiadłości rodziny Baruch.