Fed, czyli System Rezerwy Federalnej

Fed
J2T Trade

System Rezerwy Federalnej, nazywanej potocznie Rezerwą Federalną (z angielskiego Federal Reserve System, Federal Reserve, w skrócie Fed) to bank centralny Stanów Zjednoczonych Ameryki, amerykański odpowiednik Narodowego Banku Polskiego. Powstał na mocy Ustawy o Rezerwie Federalnej z 1913 roku. Amerykański bank centralny jest jedną z najbardziej (jeżeli nie po prostu najbardziej) wpływowych instytucji finansowych świata. Szefostwo Rezerwy Federalnej nazywane jest „władcami pieniądza” i jest to doskonałe podsumowanie tego, jaki wpływ na światową ekonomię mają decyzje Fed-u. Konferencje i decyzje najważniejszych osób Rezerwy Federalnej śledzone są przez wszystkich inwestorów instytucjonalnych i indywidualnych, są relacjonowane przez telewizje, gazety i serwisy finansowe z całego świata, trzęsą kursami walut, giełdami, rynkiem towarowym i wszystkimi innymi instrumentami.

Historia Rezerwy Federalnej

Dwiema pierwszymi instytucjami mającymi zadania banku centralnego Stanów Zjednoczonych były First Bank of United States, który działał w latach 1791 – 1811 oraz Second Bank of the United States działający w latach 1816 – 1836. 80% akcji obu banków znajdowało się w rękach prywatnych, zarządzało nimi 25 dyrektorów, z czego pięciu było nominowanych przez rząd federalny. Banki te działały na 20 – letniej licencji przyznawanej przez rząd federalny. W czasie tak zwanej ery wolnej bankowości w latach 1837 – 1862 na terytorium Stanów Zjednoczonych formalnie nie funkcjonował bank centralnych, który obejmowałby terytorium całych Stanów Zjednoczonych, a jedynie na terenie poszczególnych stanów, co powodowało, że w różnych stanach wydawane były różne banknoty oraz obowiązywały różne wymagania odnośnie rezerw. Regulacyjny bałagan i niedostateczny nadzór doprowadził do sytuacji, w której zbankrutowała połowa banków, a średni czas funkcjonowania banku wynosił pięć lat. Z tego powodu w 1863 roku ustanowiono system banków krajowych, w tym także banków prywatnych, ujednolicono wygląd pieniędzy oraz wprowadzono nadzór nad wszystkimi krajowymi bankami – Urząd Kontrolera Waluty (Office of the Comptroller of the Currency – OCC) działający do dziś przy Departamencie Skarbu USA.

Wielka rewolucja nastała w wyniku paniki bankowej z 1907 roku i pod koniec 1910 roku senator Nalson Aldrich zorganizował tajną konferencję w Jekyll Island Club w stanie Georgia. Pozostałymi uczestnikami spotkania dotyczącego polityki monetarnej i funkcjonowania systemu bankowego byli Abraham Andrew, czyli zastępca sekretarza Departamentu Skarbu Stanów Zjednoczonych, Paul Warburg reprezentujący Kuhn, Loeb & Co., Frank A. Vanderlip z National City Bank of New York, funkcjonującego dziś jako Citi Bank, Hanry P. Davison z ramienia J.P. Morgan & Company, Charles D. Norton – prezes First National Bank of New York oraz Benjamin Strong reprezentujący J.P. Morgana. Grupa ta stworzyła projekt ustawy, na podstawie którego powstać miał amerykański bank centralny. Prawo to nie zostało jednak wprowadzone, ponieważ partia Nelsona Aldricha przegrała wybory do Kongresu USA. Nowe prawo wyszło ze środowiska prezydenta elekta Woodrow’a Wilsona w 1912 roku, który również dostrzegał ogromną potrzebę zreformowania prawa bankowego w Stanach Zjednoczonych. Ostateczny tekst ustawy, która powołała amerykański bank centralny prezydent Woodrow Wilson podpisał 23 grudnia 1913 roku.


EkonomistaEkonomista radzi:

FP Markets

Decyzje Fed mają niezwykle istotny wpływ na to, co każdego dnia dzieje się na globalnych rynkach finansowych. Bądź na bieżąco z sytuacją w światowych finansach – zarejestruj bezpłatny rachunek demo i śledź, co się dzieje na rynkach!


Organy Systemu Rezerwy Federalnej

System Rezerwy Federalnej składa się z Rady Gubernatorów (Board of Governors), którą można przyrównać do Zarządu Narodowego Banku Polskiego, 12 banków SRF (Federal Reserve Banks) rozlokowanych na terenie Stanów Zjednoczonych i ich oddziałów (Federal Reserve Bank branches) oraz Federalnego Komitetu ds. Operacji Otwartego Rynku (Federal Open Market Committee – FOMC), odpowiednika polskiej Rady Polityki Pieniężnej, a także uznawane za część systemu banki członkowskie.

Rada Gubernatorów składa się z 7 członków powoływanych przez prezydenta USA za radą i zgodą Senatu na 14 lat. Spośród tych 7 członków prezydent wybiera na 4 – letnią kadencję przewodniczącego oraz dwóch wiceprzewodniczących – jeden z nich zastępuje przewodniczącego w razie jego nieobecności, a drugi odpowiada za rozwój polityki nadzoru i działalności regulacyjnej banku centralnego. Osoby te muszą zostać jednak również zatwierdzone przez Senat.

12 banków Systemu Rezerwy Federalnej odpowiada za określoną część kraju. Każdy z nich jest quasi-bankiem centralnym na swoim obszarze, realizując podstawowe zadania banku centralnego – wprowadzanie i wycofywanie gotówki, pełnienie funkcji rozliczeniowych, wykonywanie zadań nadzorczych, a także zapewnianie ochrony praw konsumentów. Każdy z tych banków ma swoje aktywa, które gromadzone są w taki sam sposób jak w normalnych bankach centralnych. Każdy z banków może za zgodą Rady Gubernatorów (lub musi, jeśli tego zażąda Rada) założyć swój oddział. Każdy z 12 banków ma swoją 9 – osobową Radę Dyrektorów (Reserve Bank boards of directors), która składa się z osób wybranych przez trzy grupy wpływu – część Rady to reprezentacja akcjonariuszy banku, czyli banki komercyjne, druga grupa reprezentuje mieszkańców danego dystryktu – są to osoby ze świata przemysłu i handlu, a trzecia grupa w Radzie również reprezentuje mieszkańców danego dystryktu i również są to osoby ze świata przemysłu i handlu, jednak wybierane są one przez Radę Gubernatorów SRF. Każdy z 12 banków reprezentowany jest (na posiedzeniach Federalnego Komitetu ds. Operacji Otwartego Rynku) przez wybranego na pięć lat przez Radę Dyrektorów banku prezesa Rady Dyrektorów, wybieranego spośród osób z grupy drugiej i trzeciej – wybór ten musi być jednak zatwierdzony przez Radę Gubernatorów SRF.

Federalny Komitet ds. Operacji Otwartego Rynku podejmuje z kolei, jak sama nazwa wskazuje, decyzje dotyczące operacji otwartego rynku. Organ ten odpowiada za kształtowanie polityki pieniężnej, nadzór nad operacjami otwartego rynku i ustalanie docelowych poziomów podaży pieniądza. Cele FOMC realizowane są przez System Rezerwy Federalnej, podobnie jak cele Rady Polityki Pieniężnej realizowane są przez Narodowy Bank Polski. Największa odpowiedzialność spoczywa nad nowojorskim bankiem SRF, w którym znajduje się Biuro ds. Operacji Otwartego Rynku, które zajmuje się kupnem i sprzedażą obligacji rządowych. Na posiedzeniach Federalnego Komitetu ds. Operacji Otwartego Rynku zapadają także decyzje dotyczące stopy dyskontowej oraz wysokości rezerw obowiązkowych utrzymywanych przez banki. Komitet składa się z 12 członków – siedmiu z nich to członkowie Rady Gubernatorów, a pozostałych pięciu stanowią prezes nowojorskiego banku SRF oraz czterej prezesi pozostałych 11 banków, którym mandat przysługuje rotacyjnie.

Cele i zadania Fed

Cele Systemu Rezerwy Federalnej wynikają z ustawy z 1913 roku. SRF ma dążyć do wysokiego (maksymalnego) zatrudnienia, zapewnienia stabilności cen, zapewnienia stabilność długoterminowych stóp procentowych, jak również do stabilnego wzrostu gospodarczego, zapewnić stabilność na rynkach walutowych oraz wspierać stabilność systemu finansowego.

Zadania Systemu Rezerwy Federalnej to nadzór nad bankami (jednak nie jest to jedyny organ odpowiadający za to zadanie), prowadzenie polityki pieniężnej, organizowanie systemu rozliczeń pieniężnych, kontrolowanie ilości wyemitowanej gotówki, wprowadzanie gotówki do obiegu, pełnienie roli pożyczkodawcy ostatniej instancji, prowadzenie badań ekonomicznych, edukacja ekonomiczna społeczeństwa oraz pełnienie funkcji banku państwa.

To koniec tego artykułu, ale dopiero początek Twojej przygody z rynkami finansowymi. Przed Tobą długa droga, ale lepiej w pierwszej kolejności poćwiczyć. Rachunek demonstracyjny to najlepszy sposób, aby przetestować zdobytą wiedzę w praktyce. Otwórz bezpłatne konto demo z wirtualnymi pieniędzmi już dziś!

OTWIERAM KONTO DEMO

Ekonomista
Doktor nauk ekonomicznych. Posiada dogłębną wiedzę z zakresu makroekonomii, finansów i instrumentów finansowych takich jak akcje, obligacje i instrumenty pochodne. Doskonale rozumie mechanizmy funkcjonowania rynków finansowych i instytucji działających w ich obrębie – giełd, regulatorów i banków centralnych. Praktyk rynkowy – potrafi przełożyć wiedzę teoretyczną na praktyczne aspekty inwestowania i wykorzystać je na realnym rynku.